LEPELTJE

Mijn moeder kreeg er een kleur van. Ongemakkelijk draaide ze in haar stoel en verzuchtte: “Had ik dat ding maar weggegooid…”

Mijn dochter had, op zoek naar bezigheden, in een nog onbekend kastje een intrigerend vaasje met lepeltjes gevonden. De lepeltjes met afbeeldingen werden bewonderd, de lepeltjes met letters riepen nieuwsgierigheid op. Oma zat gezellig op de praatstoel en vertelde bereidwillig welk lepeltje bij welk familielid hoorde. Tot het lepeltje met de N aan de beurt was… “Hé, is die met de N voor mij?” Oma aarzelde, was even stil, stamelde eerst ja, daarna nee en zat duidelijk in de problemen.

Nu had ze de aandacht van het hele gezelschap . Iedereen wilde weten van wie dit lepeltje was.

Mijn moeder keek met een scheef oog naar de man die al dertig jaar mijn partner is en bekende met rode wangen dat dit het lepeltje van mijn jeugdvriendje N was.

Daar waar deze gewezen liefde al lang door mijzelf verwerkt was en binnen het gezin regelmatig onderwerp van grappen en grollen, maakte mijn moeder zich zorgen dat het bezit van dit lepeltje mogelijk tere gevoelens zou kwetsen. Haar eerste gedachte was om kleindochter N dan maar blij te maken met het idee dat dit lepeltje van haar was, om zich vervolgens te realiseren dat er dan geen lepeltje met de letter van de tweede kleindochter zou zijn….

Sindsdien controleren wij bij elk bezoek of het lepeltje er nog is….