TERCERA EDAD

Wat ik heb noemen ze hier in Chili, waar ik mijn dochter bezoek, Tercera Edad, de derde leeftijd. Mocht ik zelf nog twijfels hebben of ik hier als kersverse zestigjarige nu al bij hoor, de Chilenen pikken me er feilloos uit. In de metro wordt plaats voor me gemaakt. Jonge mensen, charmante mannen van alle leeftijden, maar ook vrouwen die ik inschat als minstens even oud als ikzelf staan voor me op. Daar waar je in Nederland pas een plaats aangeboden krijgt als je met twee krukken loopt, zwanger bent van een drieling, of er uitzien alsof je de 100 bent gepasseerd, ben ik hier altijd van een plaats verzekerd.

Pas na een tijdje valt het me op: ik ben de enige in die hele drukbevolkte metro met grijze lokken. Misschien is er hier en daar een tachtigjarige met grijze manen, voor het overige worden we omringd door louter zwartharigen. Heel grijzend Chili verft het haar!

Na de eerste verbazing laat ik het me lekker aanleunen. Wat een genot om de vermoeide benen even te laten rusten, en weer op te laden voor de volgende struuntocht langs culturele hoogtepunten en sociale meetingpoints. Musea en culturele activiteiten geven korting. Bij de supermarkten is een speciale rij bij de kassa’s voor gevallen van mijn leeftijd. Hoogtepunt is de voorrang die ik krijg als ik in de rij voor de toiletten beland.

Nu ben ik de eerste die mijn status er even bij vertelt bij de aanschaf van tickets. De man in het historisch museum lacht : “Dat komt helemaal in orde, Señora, “ en hij geeft W. een vette knipoog. En ik mag zelf uitrekenen wat de korting voor senioren is op de voor iedereen gratis toegangskaartjes.

In Nederland teruggekeerd mis ik mijn speciale uitzonderingspositie. In de overvolle treinen geen schijn van kans op een zitplaats. Ik wen me een speciaal slepend loopje aan, kijk er wat ongelukkig bij, kies een fit uitziende jongere uit met wie ik oogcontact maak, en ja, gelukt, ik mag gaan zitten.

Nu er bij het uitstappen wel even opletten dat ik datzelfde loopje aanhoud....

Aug.2018